ആള്‍ക്കൂട്ടത്തില്‍ തനിയെ

അതവരുടെ മധുവിധു യാത്രയൊന്നും അല്ലായിരുന്നു……മൂന്നാല് വര്‍ഷങ്ങളായി കുട്ടികള്‍ ഇല്ലാത്തതിന്റെ പേരില്‍ നേര്ന്നിട്ടുള്ള വഴിപാടുകള്‍ കഴിക്കുന്നതിന്റെ ഭാഗമായി നടത്തിയ ഒരു യാത്ര…… അമ്മയുടെ നിര്‍ബന്ധത്തിനു ഒടുവില്‍ അയാള്‍ സമ്മതം മൂളി അവളെയും കൂട്ടി ഒരു സംഘത്തിന്റെ ഒപ്പം വന്നതായിരുന്നു…..ഇപ്പോള്‍ അവരുള്ളത് കന്യാകുമാരിയില്‍ ആയിരുന്നു…….മൂന്ന് കടലുകള്‍ സംഗമിക്കുന്ന ഏറ്റവും മനോഹരമായ സ്ഥലം…..അവള്‍ സ്കൂളില്‍ പഠിക്കുന്ന സമയത്ത് വന്നിട്ടുണ്ട്….പക്ഷെ ഒന്നും ഓര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല…..അപരിചിതമായ മുഖങ്ങള്‍ ചുറ്റിനും ……നീണ്ടു വരുന്ന നോട്ടങ്ങള്‍ ഒഴിവാക്കാന്‍ അയാളുടെ കയ്യില്‍ വിരലുകള്‍ കോര്‍ത്തു……ഒരു നിമിഷത്തിനുള്ളില്‍ അവളുടെ കൈ വിടുവിച്ചു അയാള്‍ ആള്‍കൂട്ടത്തില്‍ അമര്‍ന്നു…….അവള്‍ക് അത്ഭുതമൊന്നും തോന്നിയില്ല…..എന്നും അങ്ങനെ ആയിരുന്നു…….ഇരുളിന്റെ മറവില്‍ മാത്രമേ അയാള്‍ അവളെ ചേര്‍ത്ത് പിടിചിരുന്നുള്ളൂ……അല്ലാത്തപ്പോഴൊക്കെ അയാളുടെ മുഖത്ത് ഒരു അപരിചിതത്വം നിഴലിച്ചിരുന്നു…..ഒരു അദൃശ്യ രേഖ എന്നും അവരുടെ ഇടയില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു…..പരിചയമുള്ള ഒരു മുഖം തിരഞ്ഞു അവള്‍ ആള്‍ക്കൂട്ടതിന്നിടയില്‍…….മുന്‍പില്‍ കുറെ പടിക്കെട്ടുകള്‍…..ഇറങ്ങാന്‍ വിഷമിക്കുന്ന ഒരു വയസ്സായ സ്ത്രീ……അവള്‍ പതുക്കെ അവരുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു കയ്യില്‍ പിടിച്ചു…..മുഖം ശ്രദ്ധിച്ചപ്പോള്‍ മനസ്സിലായി ബസ്സില്‍ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നവര്‍ ആണ്……” “ഒറ്റയ്ക്കേ ഉള്ളൂ കുട്ടി, ഇനി ഇങ്ങനെ ഒരു യാത്ര തരപ്പെടുവോന്നു ഉറപ്പില്ല, അതോണ്ട് ഇറങ്ങി പുറപ്പെട്ടതാ…ഒട്ടും വയ്യാ…..” . നേര്യതിന്റെ കോന്തലകൊണ്ട് അവര്‍ വിയര്‍പ്പു തുടച്ചു. “ നീയും ഒറ്റക്കാ” ? പെട്ടെന്നുള്ള ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം പറയാനാവാതെ അവള്‍ വെറുതെ തലയാട്ടി…..അവര്‍ക്ക് എന്ത് മനസ്സിലായോ എന്തോ? അതെ പകല്‍ വെളിച്ചത്തില്‍ ഞാന്‍ ഒറ്റക്കാണ്……ഇരുട്ടില്‍ മാത്രം എന്നെ തേടി വരുന്ന കൈകള്‍…കൈകള്‍ മാത്രം…..അവള്‍ മനസ്സില്‍ പറഞ്ഞു……!